Kredietcrisis: ramp noch zegen

Al bijna een jaar houdt de kredietcrisis veel bewoners van deze planeet in haar ban. De media krijgen er geen genoeg van. Telkens gaat het weer over de schuldvraag en over de angst voor de toekomst. De Cursus is er niet op uit om deze angst te negeren of bagatelliseren. Hij adviseert ons om de angst te zien als een vraag om liefde. Maar ook als ik op die manier kijk, ervaar ik de crisis als een wereldwijde schreeuw. Zo indringend dat het lijkt alsof ik er niet omheen kan. Die angst wordt gevoed door actualiteitenprogramma’s zoals Pauw en Witteman die mij van de ernst van de ramp proberen te overtuigen en mij tonen wie de daders en wie de slachtoffers zijn.
 
Maar al snel merk ik dat niet de media mij overspoelen maar ik dat zelf doe. Door regelmatig het woord ELLENDE in mijn zoekmachine te tikken speur ik naar mijn eigen angstthema’s. Bijna automatisch komen vragen bij me naar boven waar ik antwoord op wil, zoals: “Moet ik m’n spaarcentjes niet op een andere manier veiligstellen?” Toch maar eens even Googlen. Maar helaas, met de gevonden antwoorden is de ramp nog niet afgewend.
 
Wat heeft de Cursus ons in zo’n situatie dan wel te bieden?
In ieder geval geen kant-en-klaar antwoord op deze concrete situatie. Of toch wel? Want de adviezen in de Cursus zijn juist door hun tijdloosheid ook toepasbaar op deze kredietcrisis. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de Cursus bij uitstek geschikt is in crisissituaties. Is het niet zo dat de Cursus bij Helen Schucman doorkwam toen bij haar de nood het hoogst was? Op dat moment kwam het inzicht: “Er moet een andere weg zijn”. Op die andere weg worden we uitgenodigd om anders naar het probleem te kijken. Eerst denk je nog even : “Ja natuurlijk moet het anders. Ik zag allang aankomen dat het gedrag van die hebberige aandeelhouders en bankdirecteuren tot problemen zou leiden” of “Eindelijk leren ze hun lesje”. Maar dat “eigen gelijk” is zeker niet iets wat de Cursus ons leert. Integendeel: “Wil je liever gelijk hebben of gelukkig zijn?” is zijn vraag aan jou.
 
We worden uitgenodigd om tot een fundamentele omslag in ons denken te komen. Eén waarbij we de wereld om ons heen zien als een projectie van ons eigen egodenken. Nog telkens gaat er een schok door me heen als ik dit lees. “Verzin ik het nu echt allemaal zelf?” En inderdaad, mijn angst is het resultaat van het woord ELLENDE dat ik steeds weer intyp en waardoor ik koortsachtig (en vaak onbewust) zoek naar gebeurtenissen die aan mijn zelfgekozen criteria voldoen.
 
Maar de Cursus wil ook dat we “leren de wereld te zien als een middel om de afscheiding te genezen” (T2.5.12). En bij genezen gaat het niet alleen om onszelf maar ook om onze medemens. Plotseling ‘het licht aandoen’ en tegen je broeder zeggen dat de nachtmerrie slechts een droom is, werkt echter niet. Het licht wordt namelijk ervaren als onderdeel van die nachtmerrie. Voor iemand die zijn baan verliest en voor de allerarmsten die het door de crisis nog slechter krijgen, is een dergelijke opmerking dan ook te kort door de bocht. Nee, we worden vooral uitgenodigd om ons te verbinden met de liefde in ons hart en die naar buiten uit te stralen. Met een visionaire blik zien we alle mensen, ook zij die nog geboren moeten worden, als gelijken. En dan zijn delen, geven en ontvangen één. We worden uitgenodigd om onze medemens met liefde en begrip tegemoet te treden en om hem (en onszelf) te helpen de angst te transformeren. Te moeilijk? De Cursus denkt van niet. Van ons wordt slechts “een beetje bereidwilligheid” gevraagd, want God (die ons kracht geeft), doet de rest. En zo kunnen we op onze reis naar huis zelfs tijdens een kredietcrisis vreugde ervaren.